روی ماه خداوند را ببوس !

رمضان می آید با هزار ناز ، آرام و بی صدا . اما حتما می آید . می آید تا یادمان بیاندازد همیشه بهانه ای برای بخشیدن هست . می آید تا شانه های ما از بار یک سال خستگی رها شود . رمضان می آید تا مهمانی و مهمان شدن ، رسم کهنه ی دیروز نشود . رمضان می آید تا یادمان بیاورد . که محبوب ترین بنده ات را در یکی از همین سحر های آشنا ، در آغوش گرفته ای . رمضان می آید تا دوباره احساس کنیم عزیز دردانه ی تو هستیم و غروب ها با لقمه لقمه محبت ات افطار می کنیم . رمضان که می آید ، دل های ما بوی یاس می دهدند ؛ می دانم چرا . آخر این روز ها تو با تمام مهربانی است به ما نگاه می کنی و از نگاه تو وجود ما دوباره جوانه می زند و دل هایمان از شوق گرمای حضورت شکوفه می دهند . هر فصلی که باشد ، با تو همیشه زود بهار می شود .

برگرفته از وبلاگ پرادو سوار . منبع اصلی : یک همشهری جوان قدیمی .